vrijdag 11 februari 2011

mijn kind, schoon kind

Lieve Annelou,

vandaag vierden we je achttiende verjaardag, maar was het echt niet pas daarstraks dat jij als vijftienjarige -onze wereld stond even stil zolang we niet wisten of de tumor die je had goed- of kwaadaardig was- met een ongelooflijke maturiteit anderen geruststelde en zei dat alles wel in orde zou komen?
Was het echt niet pas gisteren dat je zei dat je dokter wou worden en droom ik nu dat je aan je studies geneeskunde bezig bent?
Was het echt niet eergisteren dat de meester in de basisschool op je rapport schreef dat je "niet alleen op 'kennen' en 'kunnen' schitterende resultaten behaalde maar ook op het vlak van 'zijn' nl. goed zijn voor medeleerlingen, opkomen voor verdrukten, elkaar helpen zonder voorwaarden"?
Is het echt niet maar een paar dagen geleden dat je als vierjarige fier als een gieter en helemaal in het roze naar je eerste balletles vertrok en dat ik je sindsdien tig keer zag schitteren op het podium van de Capitole, de Palace, de Groenzaal of de Opera?
Was het echt niet vorige week dat je absoluut eerst je billen wou tonen aan de wereld en dus elegant uit mijn buik werd getild, toen al op en top een  dametje?
Vreemd dat je nu volwassen bent.
Maar zo mooi dat je een jonge vrouw geworden bent die met beide voeten stevig op de grond staat, die gelooft in de goedheid van élke mens, los van huidskleur, geloof, sociale achtergrond; die gewoon haar eigen ding doet ook al is dat absoluut niet wat de doorsnee jongere doet; die behulpzaamheid en empathie hoog in het vaandel draagt...
Achttien jaar lang werkten wij samen aan stevige fundamenten. Nu is het aan jou om daar verder een mooi leven op uit te bouwen. Dat lukt je zeker wel, ik geloof in je, doe het goed!

februari 1993


3 opmerkingen: