dinsdag 6 augustus 2013

Verbijstering

"Mama, mevr. R. is vermist" zei Jongste een dag of tien terug en ik dacht "maar jongetje toch, dat is een jonge vrouw, die ligt ergens in de armen van de liefde van haar leven op dit moment en is even vergeten dat er mensen zijn die zich ongerust maken"
"Mama, mevr. R. is terecht" zei hij een paar dagen later. "Dood. Vermoord" En ik zag de verbijstering in zijn ogen en hoorde het ongeloof in zijn stem. Het is niet dat hij nu zo dik is met zijn leerkrachten maar als het eentje is die net iets meer doet voor haar leerlingen en waar hij echt wat aan heeft gehad dan heeft hij daar wel waardering voor. Zo ook mevr. R., een leerkracht die zeer begaan was met haar leerlingen, die nog jong genoeg was om hun puberbesognes te begrijpen en mee gek te doen op schooluitstap. Het raakt hen, die jonge kerels en meiden die alles vanzelfsprekend lijken te vinden maar nu even niet weten waar ze het hebben. Ze hebben samen getreurd in de stille ruimte en op de afscheidsplechtigheid op school en morgen is er de uitvaart in het crematorium waarna ze dit hoofdstuk voorzichtig kunnen afsluiten en met iets meer argwaan en minder onbevangen verder door het leven gaan.
Zelf denk ik ook aan dochter die zo vaak alleen door Gent loopt 's avonds. Ik heb me daar nooit veel zorgen over gemaakt want laten we wel wezen, Gent is Brussel niet hé. Ik heb nooit wakker gelegen maar als ze morgenavond naar Gent gaat denk ik wel dat ik zal liggen luisteren tot ik de sleutel in het slot hoor. Of hoe ook mama net iets minder onbevangen zal zijn.