vrijdag 6 september 2013

Het einde

"Dat ik stilaan moest beseffen dat we teveel uit elkaar zijn gegroeid en ik me er dus maar beter een gedacht kon van maken dat het gedaan was tussen ons" schreef hij in zijn mail waarmee hij een eind maakte aan ruim dertig jaar samen.

Verdwaasd blijf ik achter met drie verweesde kinderen. "Hoe is dit nu kunnen gebeuren mama, jullie maakten toch niet veel ruzie?" "Ik weet het niet schatje, misschien hadden we dat beter wél gedaan" "Wat zijn papa zijn drijfveren mama, wat is zijn motivatie?" "Ik weet het niet schatje"  "Mama, papa gooit ons hele leven overhoop, laat ons achter en doet alsof zijn neus bloedt, hij praat alleen maar over koetjes en kalfjes" "Hij zegt tenminste íets tegen jullie, tegen mij praat hij helemaal niet
Over de man die tal van opleidingen communicatie volgde vertellen ook zijn mama of de vrienden waarmee hij in zijn studententijd op kot zat me dat hij niks vertelt en zijn binnenkant niet toont, alleen maar wat smalltalk uitkraamt.

Ik ben emotioneel labiel. Voel me bedrogen maar vind ook dat ik heb gefaald, ben heel erg gekwetst en teleurgesteld maar ook heel erg kwaad omdat niet alleen mijn toekomst maar voor een groot deel ook die van de  kinderen aan diggelen ligt. Ik voel hun onzekerheid, zie het gekwetst-zijn in hun ogen en bedenk dat mijn verdriet  to-taal ondergeschikt is aan dat van mijn kinderen en dat dat een verschil is tussen hem en mij, bij mij komen zij op de eerste plaats, hij denkt nu vooral aan zichzelf. Midlifecrisis zegt mijn personeelsdirecteur onmiddellijk wanneer ik hem de feiten vertel, net wat ik dacht omdat man binnenkort 50 wordt, maar zelf wil hij dat absoluut niet geweten hebben. 

Ik zal het ook wel weer redden hoor, tenslotte ben ik diegene die de voorbije twintig jaar de bordjes draaiende hield in ons circus omdat hij heel vaak op zakenreis was. Maar ik mis mijn maatje, diegene die aan een half woord of soms zelfs een blik genoeg had om mij te begrijpen, waaraan ik alles kon vertellen, mee kon lachen of ook gewoon niks doen, waarvan het goed was te weten dat hij er was, ver of dichtbij. Ik doe mijn best te geloven dat ook hier een bedoeling achter zit, dat uiteindelijk zal blijken dat dit niet zo slecht is en dat ik er iets van kan leren. Maar het is moeilijk hoor. Bijzonder moeilijk. 

dinsdag 6 augustus 2013

Verbijstering

"Mama, mevr. R. is vermist" zei Jongste een dag of tien terug en ik dacht "maar jongetje toch, dat is een jonge vrouw, die ligt ergens in de armen van de liefde van haar leven op dit moment en is even vergeten dat er mensen zijn die zich ongerust maken"
"Mama, mevr. R. is terecht" zei hij een paar dagen later. "Dood. Vermoord" En ik zag de verbijstering in zijn ogen en hoorde het ongeloof in zijn stem. Het is niet dat hij nu zo dik is met zijn leerkrachten maar als het eentje is die net iets meer doet voor haar leerlingen en waar hij echt wat aan heeft gehad dan heeft hij daar wel waardering voor. Zo ook mevr. R., een leerkracht die zeer begaan was met haar leerlingen, die nog jong genoeg was om hun puberbesognes te begrijpen en mee gek te doen op schooluitstap. Het raakt hen, die jonge kerels en meiden die alles vanzelfsprekend lijken te vinden maar nu even niet weten waar ze het hebben. Ze hebben samen getreurd in de stille ruimte en op de afscheidsplechtigheid op school en morgen is er de uitvaart in het crematorium waarna ze dit hoofdstuk voorzichtig kunnen afsluiten en met iets meer argwaan en minder onbevangen verder door het leven gaan.
Zelf denk ik ook aan dochter die zo vaak alleen door Gent loopt 's avonds. Ik heb me daar nooit veel zorgen over gemaakt want laten we wel wezen, Gent is Brussel niet hé. Ik heb nooit wakker gelegen maar als ze morgenavond naar Gent gaat denk ik wel dat ik zal liggen luisteren tot ik de sleutel in het slot hoor. Of hoe ook mama net iets minder onbevangen zal zijn.

zaterdag 22 juni 2013

Dag van de collega

Onze baas had het idee dat we op de dag van de collega elk iemand zouden verwennen met een dessertje, een cadeautje of wat dan ook. Het lot speelde mij Lien door, een pittige en kleurrijke jonge vrouw die al eens had laten vallen dat ze mijn zelfgemaakte tas heel mooi vond. Lang moest ik dus niet zoeken achter een ideetje. En dit was het resultaat:



Lien was blij en ik ook: ik kreeg een mooi en veel te duur boek.

zaterdag 11 mei 2013

De hedendaagse maatschappij

Eerst een uur gaan hardlopen
ter voorbereiding van een of andere stadsloop.
Dan in de auto stappen
om bij het Totalstation  200m verder
benzine te halen voor de grasmaaier.
Zo gaat dat tegenwoordig.

maandag 29 april 2013

Zondag?

Gisterenavond
had ik heel erg nood
aan een knuffel
maar niemand waar ik die van kreeg.
Of hoe je je
in deze drukke wereld
toch wel heel eenzaam kan voelen.

maandag 22 april 2013

En het was niet eens complimentendag!

Ik liep door de school van mijn kinderen en werd aangesproken door een jonge leerkracht waarvan ze alle drie les hebben/hadden. Ze zei: "Mevrouw, toen ik ontdekte dat ik zwanger was, was mijn eerste gedachte: "ik wil zo een mama worden als mama M".
En toen wist ik even niet wat zeggen...

zaterdag 20 april 2013

Boshuttafeltent




De snaveltjes van de vogels ontbreken hier nog



Voor de jarige Tias.
Ontwerp van mama J. die ook alle onderdelen knipte waarna ik het geheel assembleerde.
Als dat geen mooie samenwerking is!

donderdag 7 februari 2013

Ja, ik ben een raar mens

Als het over badhanddoeken gaat of badjassen dan kunnen die niet dik genoeg zijn. Van die donzige dikke zachte badstof waarin je kan wegzinken, zàlig. Ik neem geen genoegen met minder dan de beste hotelkwaliteit.
Maar voor washandjes zoek ik altijd juist de dunste, meest versleten, exemplaren uit.
Ik kreeg van de buurvrouwen een stapeltje van die oude tetradoeken, al vaak gewassen en dus lekker zacht en maakte daaruit een stapeltje washandjes voor mezelf. Kijk, daar ben ik nu echt blij mee zie. 


Ik mag dan al raar zijn maar wel rap content hé.

woensdag 30 januari 2013

Officieel verslaafd

Dochter en ik kregen van schoonzus dvd-box 1 tem 5 van de tvserie Grey's Anatomy, u vast welbekend. Wij hadden er nog geen enkele aflevering van gezien maar wel al veel over gelezen in krant, Humo of in de Story bij de kapper. Het viel schoonzus dus niet moeilijk ons te overtuigen. En wat is er beter na een hele dag blokken om eens te ontspannen dan heerlijk wegzakken onder een dekentje en je te laten meeslepen door Mc Dreamy en co? En voor Dochter is het daarenboven nog educatief ook, al ziet ze vooral de fouten en onrealistische dingen.
Maar eens je begint te kijken, ben je eraan. Dat is zó verslavend jong. En de woorden van schoonzus: "it never stops" zijn wat dat betreft niet echt geruststellend.
Genoeg nu, ik moet gaan zien hoe Burke het doet. Ik val in het echte leven op mannen met donker haar en blauwe ogen, Mc Dreamy's dus, maar nu, Dr. Burke, yummie :-)


Als iemand nog zo'n serie weet  hoor ik het graag, de winter is nog lang.

maandag 28 januari 2013

The Times They Are a-Changin'

We zitten hier nog volop in blokmodus. De laatste week. Oef.
Stofzuigen of soep mixen moet wachten tot er pauze wordt genomen, helaas nemen ze die niet gelijktijdig. Ik draag warme chocomelk rond of geschild en in stukjes gesneden fruit. Ik pep op, wens succes en praat op jongste in omdat die na al die tijd nog niet doorheeft dat er van hem wordt verwacht dat hij zich rustig bezig houdt en begrip toont.
Maar de boog kan niet altijd gespannen staan en dan is er gelukkig een smsje of facebook of skype om even contact te hebben met de andere blokkers en het grote leed te delen.
Wat een verschil met onze tijd. Ik was thuis, vriendje zat op kot. Wilden we iets van elkaar weten of iets laten horen dan was mijn enige optie een brief die per post een dag of twee, drie onderweg was. Vriendje kon mij bellen maar moest daarvoor weer en wind trotseren, genoeg kleingeld verzamelen, zoeken naar en aanschuiven aan een telefooncel die het deed en dan bellen in de hoop dat ik thuis was. Zoniet kon hij later nog eens hetzelfde scenario herhalen. Ik was al blij als ik eens in de week iets van hem hoorde, mijn kinderen vragen zich af wat er scheelt als ze al een heel uur niks meer van hun liefje hebben gehoord. Maar ik vind het heel fijn hoor dat zij niet eindeloos moeten zitten wachten om de zoetgevooisde stem van hun geliefde zoete woordjes te horen fluisteren.
Vroeger was alles beter? Ik dacht het niet.