We zitten hier nog volop in blokmodus. De laatste week. Oef.
Stofzuigen of soep mixen moet wachten tot er pauze wordt genomen, helaas nemen ze die niet gelijktijdig. Ik draag warme chocomelk rond of geschild en in stukjes gesneden fruit. Ik pep op, wens succes en praat op jongste in omdat die na al die tijd nog niet doorheeft dat er van hem wordt verwacht dat hij zich rustig bezig houdt en begrip toont.
Maar de boog kan niet altijd gespannen staan en dan is er gelukkig een smsje of facebook of skype om even contact te hebben met de andere blokkers en het grote leed te delen.
Wat een verschil met onze tijd. Ik was thuis, vriendje zat op kot. Wilden we iets van elkaar weten of iets laten horen dan was mijn enige optie een brief die per post een dag of twee, drie onderweg was. Vriendje kon mij bellen maar moest daarvoor weer en wind trotseren, genoeg kleingeld verzamelen, zoeken naar en aanschuiven aan een telefooncel die het deed en dan bellen in de hoop dat ik thuis was. Zoniet kon hij later nog eens hetzelfde scenario herhalen. Ik was al blij als ik eens in de week iets van hem hoorde, mijn kinderen vragen zich af wat er scheelt als ze al een heel uur niks meer van hun liefje hebben gehoord. Maar ik vind het heel fijn hoor dat zij niet eindeloos moeten zitten wachten om de zoetgevooisde stem van hun geliefde zoete woordjes te horen fluisteren.
Vroeger was alles beter? Ik dacht het niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten