donderdag 6 september 2012

Beetje zielig?

Kalverliefde was het, echte onvervalste kalverliefde.
Ik was 16, oudste van drie meisjes en zat op een nonnenschool, jongens waren voor mij dus iets vreemds. Hij was 20, student op kot, draaide bij de grootste studentenradio, was preases etc. Wat hij ooit in mij zag? Ik denk dat het iets moet te maken hebben met bravoure, ik zette in die tijd nogal graag een grote mond op en misschien maakte dat indruk?
Het was te verwachten dat de liefde vervloog
en we verloren elkaar zo'n beetje uit het oog.
Een aantal jaren later belde hij me plots om nog eens af te spreken voor een etentje. J. en B., twee gezamenlijke vrienden, waren er ook. Het was een fijne avond waar ik vol trots wist te vertellen dat ik binnenkort ging trouwen. Hij kwam op onze trouw, ook nog toen onze oudste zoon geboren werd en daarna gingen onze wegen weer elk zijn eigen kant op.
Nu kwam ik J. onverwachts tegen, één van die vrienden (volg je het nog?), we raakten aan de praat en plots vraagt hij me: "Herinner je je nog die avond bij X., dat etentje? Waar jij zo stond te springen omdat jullie gingen trouwen?" Ik moest er even naar zoeken maar ja, ik wist nog wel zoiets. "Wel" zei J. "hij deed dat omdat hij eigenlijk opnieuw iets met jou wilde beginnen"
En ook al is het lang geleden, dat is toch best wel een beetje zielig hé?

6 opmerkingen:

  1. oh dat is echt zoiets uit een film met hugh grant ofzo
    maar dan ben je toch stiekem ook wat fier, niet?

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik zou me ook wel geflatteerd voelen ;)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. oooh, ik dacht het al: zo raar om na een paar jaar je terug uit te nodigen voor een etentje! :-)

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Oei.
    Hoe anders kan het leven lopen.
    Hoe is het nu met Hem?

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. getrouwd, drie kinderen en baas van een groot communicatiebureau, het is dus allemaal goed gekomen :-)

      Verwijderen