Intimiteit intimidatie

Je kan er niet omheen dezer dagen.

Eind jaren tachtig, als twintiger, mijn eerste job. Een collega, François!, ik schat hem 40, beetje vadsig, vettige moustache, Brussels accent. Als ik hem passeerde kreeg ik gegarandeerd commentaar: "kort rokske?", "blote benen jawadde" waren nog de beste opmerkingen want het kon evengoed gaan over mijn "dikke t*tten" of "schoon kont". Of "toevallige" aanrakingen. Ik ben de oudste van drie meisjes, zat op een nonnenschool, ging naar een meisjesjeugdbeweging, veel ervaring met het andere geslacht had ik dus niet (ja, zo ging dat in mijn tijd ;-)) En dan krijgt ge dat op uw boterham. Ge verstaat dat ik behoorlijk geintimideerd was. Als ik iets in de stock moest gaan ophalen, of naar de toiletten helemaal aan het eind van een lange doodse gang, was dat altijd met een bang hartje. En ik was voor de rest nochtans een redelijk frank blad, zoals ze dat bij ons noemden. Toen ik daar thuis iets over vertelde was mijn moeders repliek: "ge kunt zien dat ge daarover zwijgt, ge hebt nu een goei job!". Zo ging dat toen. Die mannen kwamen daar mee weg en wij waren simpele truttekes die dat lieten passeren.
En ondanks alles vraag ik me af of er nu zoveel is veranderd, of jonge vrouwen, meisjes bijna nog, nu wel rap iets zullen zeggen daarover? De machocultuur denkt toch nog veel te vaak dat de vrouw het wel zal hebben uitgelokt of dat je daar maar moet tegen kunnen, zó erg is dat toch allemaal niet zeker?!  
Ik zou mijn dochter in elk geval het advies geven die vent direct van repliek te dienen en de hiërarchische overste in te lichten. Als ik eraan denk dat ze binnen een paar jaar stage zal moeten lopen 's nachts op de spoed van een ziekenhuis -ik las daar pas nog maar over in de Humo- mens, ik zou  daar nu al bijna van wakker liggen. Kan ik mijn kind niet onder een stolpke steken?