Times they are changing

Ik werd groot in de parel van Brabant, op een boogscheut van de hoofdstad.

Liermolen, favoriete stek van oma en kleinkindjes

Toen we in die tijd met de tram van Brussel kwamen reed die eerst door het verstedelijkte Strombeek-Bever, langs het "zothuis" van de paters Alexianen en als je dan om de bocht kwam en de berg afreed had je een prachtig zicht op de dorpskern van Grimbergen.
Die tram rijdt al een eeuwigheid niet meer en dat prachtig zicht is ondertussen helemaal volgebouwd. De parel is zijn glans kwijt. Van een landelijke gemeente zag ik Grimbergen veranderen in de suburb van Brussel. En dat merk je niet alleen aan de bebouwing maar ook aan de bevolking. In de buurtwinkel waar ik vroeger  heel fier met een munt in mijn kleverige handje een nog veel kleverige snoep ging kiezen, word ik nu aangesproken met "Bonjour madame, puis-je vous aider?" en kunnen ze mijn moedertaal helaas niet meer. Misschien valt dat me allemaal meer op omdat ik nu al een hele tijd in het verre Oost-Vlaanderen woon?
Toch tart wat ik nu zag elke verbeelding. Mijn oma ging in datzelfde, ooit Vlaamse, dorp naar een bejaardentehuis in kortverblijf en kreeg daar een tube tandpasta: 

Met een Arabische verpakking, gemaakt voor Saoedi-Arabië en de Golfstaten. Langzaam maar zeker wordt mijn wereldje van vroeger verdrongen. Ik ben geen racist, ah nee, ik word immers zelf een allochtoon genoemd, maar dit stemt mij toch triestig. De veranderingen gaan té snel...