"Dat ik stilaan moest beseffen dat we teveel uit elkaar zijn gegroeid en ik me er dus maar beter een gedacht kon van maken dat het gedaan was tussen ons" schreef hij in zijn mail waarmee hij een eind maakte aan ruim dertig jaar samen.
Verdwaasd blijf ik achter met drie verweesde kinderen. "Hoe is dit nu kunnen gebeuren mama, jullie maakten toch niet veel ruzie?" "Ik weet het niet schatje, misschien hadden we dat beter wél gedaan" "Wat zijn papa zijn drijfveren mama, wat is zijn motivatie?" "Ik weet het niet schatje" "Mama, papa gooit ons hele leven overhoop, laat ons achter en doet alsof zijn neus bloedt, hij praat alleen maar over koetjes en kalfjes" "Hij zegt tenminste íets tegen jullie, tegen mij praat hij helemaal niet"
Over de man die tal van opleidingen communicatie volgde vertellen ook zijn mama of de vrienden waarmee hij in zijn studententijd op kot zat me dat hij niks vertelt en zijn binnenkant niet toont, alleen maar wat smalltalk uitkraamt.
Ik ben emotioneel labiel. Voel me bedrogen maar vind ook dat ik heb gefaald, ben heel erg gekwetst en teleurgesteld maar ook heel erg kwaad omdat niet alleen mijn toekomst maar voor een groot deel ook die van de kinderen aan diggelen ligt. Ik voel hun onzekerheid, zie het gekwetst-zijn in hun ogen en bedenk dat mijn verdriet to-taal ondergeschikt is aan dat van mijn kinderen en dat dat een verschil is tussen hem en mij, bij mij komen zij op de eerste plaats, hij denkt nu vooral aan zichzelf. Midlifecrisis zegt mijn personeelsdirecteur onmiddellijk wanneer ik hem de feiten vertel, net wat ik dacht omdat man binnenkort 50 wordt, maar zelf wil hij dat absoluut niet geweten hebben.
Ik zal het ook wel weer redden hoor, tenslotte ben ik diegene die de voorbije twintig jaar de bordjes draaiende hield in ons circus omdat hij heel vaak op zakenreis was. Maar ik mis mijn maatje, diegene die aan een half woord of soms zelfs een blik genoeg had om mij te begrijpen, waaraan ik alles kon vertellen, mee kon lachen of ook gewoon niks doen, waarvan het goed was te weten dat hij er was, ver of dichtbij. Ik doe mijn best te geloven dat ook hier een bedoeling achter zit, dat uiteindelijk zal blijken dat dit niet zo slecht is en dat ik er iets van kan leren. Maar het is moeilijk hoor. Bijzonder moeilijk.
